Αξίζει να ξυπνάμε το παρελθόν όταν είναι γεμάτο από ευχάριστες αναμνήσεις κι όταν το αναπολούμε μας γεμίζει υπερηφάνεια και ελπίδα.
Δεν γνωρίζεις καλά έναν τόπο αν δεν επισκεφτείς τα μέρη που συναθροίζονται και διασκεδάζουν οι ντόπιοι.
Αν δεν γευτείς τα φαγητά και τα γλυκίσματα, αν δεν ακούσεις τη μουσική τους, αν, αν... τότε θα μείνεις με τις εντυπώσεις του αγαθού τουρίστα.
Τέτοιος δεν θα ήθελα να είμαι.
Έτσι επισκέφτηκα από νωρίς το κατάμεστο -από κάθε μέρος του κόσμου- κέντρο διασκέδασης οκτακοσίων (plas) ατόμων GAR MUSICHALL επί της Moustafa Kemal Pasa Caddesi 3 -πρώτο τραπέζι πίστα- βρήκα τον φίλο και καλλιτέχνη Γιλντίζ και γνώρισα από κοντά και τους υπόλοιπους εξαιρετικούς συν-Καλλιτέχνες του Turkish Show, την Eillen την Aisu κ.α.
Κατά την διάρκεια του Show με προσκάλεσαν στην πίστα μου έδειξαν τα βήματα του χορού τους, χόρεψα μαζί τους και χωρίς να το καταλάβω με ξάπλωσαν κάτω ανάσκελα, μου έβαλαν ένα ξύλο ταύλα στη κοιλιά και χορεύοντας άρχισαν να πετάνε με δύναμη από μακριά τα κοφτερά στιλέτα και να καρφώνονται στην επιφάνεια του ξύλου πάνω στο σώμα μου.
Οι θαμώνες σηκώθηκαν όλοι όρθιοι, με αγωνία παρακολουθούσαν και φωτογράφιζαν το θέαμα... κι η σύζυγος η Δέσποινα να ουρλιάζει από κάτω και να φωνάζει "Γιάννη πρόσεχε!! ...Σταματήστε!! ... Σταματήστε!!
Στο τέλος το ατέλειωτο χειροκρότημα... και το δώρο στην αφεντιά μου, (ως Έλλην), η ορχήστρα έπαιξε το "ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας", τον χορό του αετού που λένε οι παλαιότεροι, του Μάνου Λοΐζου, τον χορό που με εκφράζει, γιατί θεωρώ ότι ανήκει στα μουσικά κομμάτια που δίνουν περιθώρια και προβληματισμό.
Λίγους μήνες μετά την επέμβασή μου σε ολική ρήξη αχίλλειου τένοντα τότε, προσπαθώ να τον χορέψω ταπεινά και με αξιοπρέπεια γεμίζοντας την πίστα με ήθος και λεβεντιά, χωρίς πολλά τσαλίμια κι "ασκήσεις γυμναστικής", χωρίς προσχεδιασμό, βήματα κι άλλα τέτοια, όπως μου έβγαινε στο χώρο που βρισκόμουν εκείνη την στιγμή και με όποια συναισθήματα κουβαλούσα, ανοίγοντας σαν φτερά τα χέρια μου, σαν να θέλω να πετάξω αλλού, στους ιδεατούς τόπους των ονείρων, όπως φαίνεται στη φωτογραφία.
Γιατί ο ζεϊμπέκικος χορός, δεν είναι σαν τους άλλους χορούς, δεν υπάρχουν σ' αυτόν στερεότυπα, κανόνες και βήματα. Το συναίσθημα κρατά τον πρωτεύοντα ρόλο και οδηγεί τον χορευτή στα βήματα και στις κινήσεις.
Κι ο χορευτής βγάζει τα εσώψυχά του κι έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται μόνος στο χώρο, στο πουθενά, έστω κι αν γύρω του υπάρχει κόσμος.
Να έχετε πάντα υγεία φίλες/οι μου κι όλα τα καλά μαζί σας.
Αλιβέρι, 21 Ιανουαρίου 2023
Γιάννης Ντούρμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου