Διαβάζοντας τις αναμνήσεις που μας συντροφεύουν

Κάθε άνθρωπος έχει σίγουρα στο μυαλό και στην ψυχή του αναμνήσεις, εικόνες και συναισθήματα από το παρελθόν, που έχουν χαραχτεί βαθιά μέσα του και δεν ξεχνιούνται.

Βέβαια η ζωή είναι ένας αγώνας που πρέπει συνεχώς να προχωράς χωρίς να κοιτάς πίσω ή να μένεις προσκολλημένος στο παρελθόν.

Όμως, οι αναμνήσεις πρέπει να βρίσκονται σε μια γωνιά της ψυχής και του μυαλού μας και να μας συντροφεύουν.

Οι ευχάριστες αναμνήσεις μας προδιαθέτουν θετικά για το παρόν και το μέλλον κι ό,τι ευχάριστο συνέβη κάποτε συνέβη και αυτό δεν θα αλλάξει.

Ό,τι συμβαίνει τώρα ωστόσο και ό,τι πρόκειται να συμβεί μπορεί να αλλάξει, αρκεί να το θελήσουμε και να το επιδιώξουμε.

Το παρόν και το μέλλον είμαστε εμείς και είναι στο χέρι μας να κόψουμε το νήμα του τέρματος και να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα.

Αρκεί βέβαια να μην παρατήσουμε τον αγώνα σε κάποια δυσμενή μνήμη ή δυσκολία που θα συναντήσουμε.

Τελικά, αναμνήσεις είναι μάλλον αυτό που δεν θέλουμε να χάσουμε, ...οι οποίες πρέπει να μας συντροφεύουν κι όχι να μας στοιχειώνουν.

Αλιβέρι, 27/12/2022
Γιάννης Ντούρμας

 

(Υ.Γ.): Οι φωτογραφίες είναι στις 9 Απριλίου 1987 στην Ειδική Σχολή Σωματικής Αγωγής της ΕΛ.ΑΣ. στο Λαγονήσι, όπου πραγματοποιήθηκε τότε η εντυπωσιακή επίδειξη στις πολεμικές τέχνες και την αυτοάμυνα, από είκοσι (20) ειδικά εκπαιδευμένους βαθμοφόρους αστυνομικούς, φυτώρια που θα μυούσαν κι άλλους συναδέλφους στα μυστικά των πολεμικών τεχνών.    Ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ. 

Ο τύπος και τα ΜΜΕ καλύπτοντας τότε, ως σημαντικό το γεγονός, με ιδιαίτερη έμφαση περιέγραφαν: 

"...Άφησαν άναυδους όλους τους παρευρισκόμενους, παρόντος του Γενικού Γραμματέα ΥΔΤ, του τότε Αρχηγού της ΕΛ.ΑΣ. κ. Νίκωνα Αρκουδέα, του Υπαρχηγού κ. Χαρ. Μπαχά, πολλών ανώτατων και ανώτερων αξιωματικών, δημοσιογράφων κ.α.

Η επίδειξη του προγράμματος ήταν να κάνει τους κομάντος αστυνομικούς, ικανούς να αμυνθούν και να αντεπιτεθούν στον αντίπαλό τους, χωρίς να χρησιμοποιήσουν το υπηρεσιακό τους όπλο, η χρήση του οποίου συνήθως έχει τραγικά αποτελέσματα.

Η πολλών μηνών επίπονη εκπαίδευση και προπόνηση, είχε κάνει τους εκπαιδευόμενους αστυνομικούς σκληροτράχηλους, ευέλικτους και ανθεκτικούς στον σωματικό πόνο.

Οι πολεμικές κραυγές με τα αληθινά ρόπαλα nunchaku που σφύριζαν στον αέρα, τσεκούρια, μαχαίρια και σπάθες που άστραφταν, οι σφιγμένες γροθιές που έπεφταν βροχηδόν στα στήθη στις κοιλιές και στα πλευρά, καθώς και τα λακτίσματα που τίναζαν τα ανθρώπινα κορμιά δύο και τρία μέτρα μακριά, έκαναν όλους τους θεατές να ανατριχιάσουν.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, καμία σύσπαση πόνου δεν φαινόταν στα πρόσωπά τους, παρά μόνο το πάθος του μαχητή που αγωνίζεται με *άδεια χέρια*, για τη ζωή του..."

Στο τέλος ο Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. κ. Αρκουδέας, μοιράζοντας τα πτυχία τους, τόνισε ότι το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης δίνει μεγάλη βαρύτητα στην εκπαίδευση των αστυνομικών στις πολεμικές τέχνες και στις μεθόδους αυτοάμυνας, ώστε να ελαττωθούν τα ατυχήματα από τα πυροβόλα όπλα στα οποία καταφεύγουν προ του κινδύνου οι αστυνομικοί.

Εκπαίδευση και παιδεία

Σ’ αυτό τον κόσμο οι άνθρωποι μπερδεύουν την εκπαίδευση με την παιδεία. Αν και τα δυο προέρχονται απ’ το ρήμα «παιδεύω», στην ουσία πρόκειται για δύο διαφορετικές έννοιες. 

Η εκπαίδευση παρέχεται από τα σχολεία και πιστοποιείται με πτυχία, ενώ η παιδεία είναι αποτέλεσμα τόσο του περιβάλλοντος στο οποίο γαλουχήθηκε κάποιος, όσο και προϊόν εσωτερικών ζυμώσεων του εκάστοτε ατόμου.

Η παιδεία είναι αυτή που σου μαθαίνει να ξεχωρίζεις το καλό απ’ το κακό. Σε διδάσκει τι είναι δικαιοσύνη και τι σεβασμός. Απ’ την άλλη, η εκπαίδευση επιτελεί το ρόλο του μορφωτικού αγαθού μέσω του οποίου αποκτάς γνώσεις, που με τη σειρά τους θ’ αποτελέσουν εφόδιο για ένα καλό βιοτικό επίπεδο.

Εκπαίδευση χωρίς παιδεία μοιάζει με δέντρο χωρίς κορμό. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους με πτυχία, μα με παιδεία λίγους.

Αν υπήρχε ουσιαστική παιδεία θα υπήρχε σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Θα υπήρχε δικαιοσύνη. Ο κόσμος θα έβλεπε όμορφες και άσπρες μέρες. Οι μαύρες και κόκκινες μέρες που ζούμε είναι προϊόν της εκπαίδευσης που χρησιμοποιείται απ’ τους μεγάλους για να χειραγωγήσουν τους λαούς.

Ο άνθρωπος με παιδεία δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή, την τιμά, τη σέβεται και την υπερασπίζεται. Το χέρι του ανθρώπου που έχει γαλουχηθεί με τα ιδανικά της παιδείας δεν οπλίζεται ποτέ για να επιτεθεί.

Σίγουρα η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτήν ο πολιτισμός μας δε θα είχε κάνει άλματα. Το πρόβλημα δεν είναι η εκπαίδευση ως μορφωτικό αγαθό, αλλά η έλλειψη της ουσιαστικής παιδείας ως βάση για να στηριχθεί και να ευοδώσει η εκπαίδευση.

Κανένα βιβλίο δεν θα σου διδάξει την παιδεία. Η οικογένειά σου κι η ίδια η ζωή θα στη μάθουν, αρκεί να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά να αφουγκραστείς τα γεγονότα γύρω σου.

Δυστυχώς στους τέσσερις μουντούς τοίχους του σχολείου η κριτική σκέψη αντικαθίσταται απ’ την παπαγαλία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τις ιδέες της παιδείας χωρίς να μπορούν να τις αντιληφθούν πρακτικά.

Μα πώς θα μάθουμε να φερόμαστε σαν κοινωνικά όντα όταν μεγαλώνουμε σ’ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που προάγει την παπαγαλία αντί της κριτικής σκέψης;

Ας οραματιστούμε μια κοινωνία ανθρώπων για ανθρώπους. Μια κοινωνία που χαμογελά συχνότερα, που είναι αισιόδοξη και που δε λειτουργεί τυχοδιωκτικά για άτυπα χαρτιά πιστοποίησης ικανοτήτων.