Συνομιλίες με τη φύση

Τούτη την απογευματινή ώρα ψιλοβρέχει στο Αλιβέρι.

Είναι μια από τις απαλές χειμωνιάτικες βροχές.

Είπα λοιπόν να σας καλησπερίσω με τις ερασιτεχνικές αλλά φρέσκιες φωτογραφίες του κήπου μου, τον οποίο έχω εγκαταλείψει και δεν τον φροντίζω όσο θα έπρεπε.

Αυτός ωστόσο με βγάζει ασπροπρόσωπο, με το πράσινο και τα μπλεγμένα δένδρα του να μένουν αγέρωχα, διότι όπως βλέπετε η μάνα φύση συνεχώς αντιστέκεται με τους δικούς της κανόνες της επιβίωσης των φυτών, που συντείνουν στη διατήρηση των ισορροπιών, της συνύπαρξης και με την ικανότητα πάντα να απαλύνει τις πληγές της.

Στους Χειμώνες της ισορροπημένης φύσης και της ζωής βλέπω την αυλή μας στις αποχρώσεις του πράσινου, του κόκκινου και του κίτρινου. Βλέπω τους γευστικούς καρπούς των δένδρων, γεμάτους με τους χυμούς που τους τροφοδότησαν η άνοιξη και το καλοκαίρι και κάνω σκέψεις και αναγωγές...

Φρούτα του χειμώνα κάθε είδους, πορτοκάλια, μανταρίνια, λεμόνια, χόρτα περιφρονημένα και τόσα άλλα.

Φαίνεται ότι η μάνα φύση έχει προνοήσει για τα πάντα …και τους δύσκολους χειμώνες να είναι τόσο καρπεροί, για να δίνουν δύναμη και κουράγιο, ώστε να ξεπερνιούνται και να έρχεται και πάλι η ζωογόνα άνοιξη να ανταμώσει τους σκεπτόμενους πολίτες.

Μια άνοιξη που την θέλουμε πολύ… κι άμα χρειαστεί… την επιδιώκουμε.

Πάντα υπάρχει ελπίδα!!!

Γιάννης Ντούρμας, 19-12-2018 

Η ανάγκη αναβάθμισης με πεζοδρομήσεις στο Αλιβέρι.

Όπως σε όλες τις προηγμένες χώρες του εξωτερικού, αλλά και σε πολλές πόλεις στην Ελλάδα, όλοι οι οικισμοί δημιουργούν και διατηρούν πεζοδρόμους που εκδηλώνουν την φυσιογνωμία τους, (το γνωστό «πνεύμα του τόπου»), την ζωντάνια, τον σφυγμό και τον Πολιτισμό τους.

Όταν εξασφαλίζουν τις συνθήκες σωστής λειτουργίας τους και υπάρχει ο κατάλληλος αστικός εξοπλισμός, προσφέρουν αναψυχή, και χαλάρωση στους δημότες και δίνουν ανάσες στην οικονομική ζωή τους.

Όλοι οι επισκέπτες, άλλωστε, αναζητούν τέτοιους χώρους για να γνωρίσουν ένα τόπο.

Εκεί αναδεικνύονται τα συγκριτικά πλεονεκτήματά του (πολιτιστικά δρώμενα, εκθέσεις, προβολή τοπικών προϊόντων, ανάδειξη της ιστορίας και του πολιτισμού του κλπ).

Ως δημότες της περιοχής Αλιβερίου, θα πρέπει να πάρουμε ως παραδείγματα πολλές άλλες τέτοιες πόλεις.

Το Αλιβέρι δεν μπορεί να αποτελεί μια αρνητική εξαίρεση του κανόνα.

Επειδή είμαι φανατικά οπαδός υπέρ των πεζοδρομήσεων στις πόλεις, βρήκα τυχαία αυτές τις φωτογραφίες, τις οποίες και παραθέτω ενδεικτικά.

Τόσο απλά… και… τα συμπεράσματα δικά σας!

Το παιχνίδι του αυτονόητου και του ζητούμενου στο Αλιβέρι

Αυτό που σε όλες τις οργανωμένες πόλεις της Ελλάδας αποτελεί δεδομένο κανόνα, εμείς εδώ στο Αλιβέρι ακόμα το κυνηγάμε και, όταν το πιάνουμε (κάτι που σπάνια συμβαίνει), το ανάγουμε σε επίτευγμα.

Όλοι παρατηρούμε ότι η περιοχή του Αλιβερίου πάσχει σε επίπεδο ποιότητας ζωής και υποδομών, όπως πλατείες, αναπλάσεις, χώροι στάθμευσης, φωτισμός, πεζοδρόμια, διαβάσεις πεζών, διαγραμμίσεις οδών, οδική σήμανση, οδικό περιβάλλον κλπ, κλπ.

Είναι αυτονόητο ότι υποχρέωση της δημοτικής αρχής είναι να μεριμνά στην καλυτέρευση των συνθηκών της καθημερινότητας των δημοτών και, εκτός των άλλων, να εκτελεί και να ολοκληρώνει τα ήδη προγραμματισμένα έργα, χωρίς καθυστερήσεις, για τα οποία είναι εντεταλμένη να τα εκτελέσει, ενημερώνοντας ταυτόχρονα μέσω της επίσημης ιστοσελίδας και διαύγειας τους δημότες.

Ενώ αυτό επιτάσσει το καθήκον της και αυτός είναι ο ρόλος της, αρμόδιοι της δημοτικής αρχής, αναζητούν και επιδιώκουν την κοινωνική "ζητωκραυγή" και το "χειροκρότημα" στο αυτονόητο και μάλιστα μέσω των f/b.

Έτσι, εργασίες του είδους καθαρισμός φρεατίων, κλάδεμα ή περιποίηση δένδρων ή θάμνων, καθαρισμός η διαμόρφωση ενός τμήματος πεζοδρομίου ή εγκαταλελειμμένου χώρου, τοποθέτησης ενός φωτιστικού, το κλείσιμο μιας λακκούβας κλπ, αναδεικνύονται ως ζητούμενο και το προαναγγέλλουν με "πομπώδες ύφος" επιδιώκοντας το "χειροκρότημα".

Δυστυχώς, μια ζωή εδώ στο Αλιβέρι, αντί να προσπαθούμε να βλέπουμε λίγο πιο μπροστά και μακρύτερα, κυνηγάμε απλά το αυτονόητο... και το αυτονόητο, γίνεται είδηση!

Είμαστε γελασμένοι, εάν πιστεύουμε ότι θα οδηγηθούμε στην πρόοδο αυτής της περιοχής, δίχως να προηγηθεί η αλλαγή της νοοτροπίας μας, είτε ως άρχοντες που διοικούν αυτόν τον τόπο είτε ως δημότες, αν δεν σταματήσουμε να βλέπουμε το αυτονόητο ως ζητούμενο.