Η ασφάλεια και οι αντοχές της κοινωνίας από τους παρανόμως εισερχόμενους

Το διαρκώς αυξανόμενο ρεύμα των παρανόμως εισερχομένων, οι οποίοι πηγαίνουν κατά κύριο λόγο στη Λέσβο και στα υπόλοιπα μεγάλα νησιά απέναντι από τις ακτές της Τουρκίας, δοκιμάζει πολύ σοβαρά τις αντοχές των τοπικών κοινωνιών, αλλά και τις αντοχές ολόκληρου του συστήματος.

Κάθε φορά που υπάρχει μια κρίση στην ευρύτερη περιοχή έχουμε και τον αντίστοιχο αριθμό παρανόμως εισερχομένων από αυτές τις χώρες.

Παλαιότερα, μέχρι το έτος 2010 περίπου, που η Ελλάδα ζούσε μια περίοδο «τεχνητής» ευημερίας και ευμάρειας, οι ροές ήταν διαφορετικές.

Μέχρι τότε υπήρχε μια διαρκής ροή κυρίως από τις χώρες του Ιράκ και παλιότερα από το Αφγανιστάν και κανένας δεν ασχολείτο σοβαρά και με λεπτομέρειες, που πήγαιναν αυτοί οι άνθρωποι και που κατέληγαν.

Η πραγματικότητα, κι αυτή είναι βάσιμη πεποίθησή μου, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δημιούργησαν το φαινόμενο Χ.Α.

Στοιβαγμένοι σε λαϊκές περιοχές της Αθήνας, οι οποίες είχαν εγκαταλειφθεί από τον ντόπιο πληθυσμό εδώ και χρόνια ή κατοικούντο κυρίως από ηλικιωμένους, δεν είχαν νόμιμη εργασία κι άρχιζε η μικροεγκληματικότητα της πραγματικής ανάγκης του ανθρώπου να φάει. 
Το πρώτο βήμα ήταν να κλέψει μια τυρόπιτα ή ένα μπουκάλι γάλα, το δεύτερο βήμα ήταν να κλέψει ένα κινητό τηλέφωνο και στο τελευταίο βήμα ήταν να σκοτώσει έναν άνθρωπο, το είδαμε δυστυχώς και αυτό.

Αυτή είναι η πραγματικότητα η οποία άρχισε να δοκιμάζει τις κοινωνίες.

Για να μπορέσει η Ελληνική κοινωνία να διαπιστώσει αν οι παρανόμως εισερχόμενοι στη χώρα είναι πρόσφυγες, έχουν ανάγκη, είναι άνθρωποι σαν και εμάς και να τους δούμε σαν και εμάς, πρέπει να έχουμε ένα βασικό στοιχείο, το οποίο δυστυχώς, το ελληνικό κράτος διαχρονικά δεν έχει μπορέσει να προσφέρει.

Αυτό λέγεται ΑΣΦΑΛΕΙΑ.                 

       

Πρέπει πρώτα να προσφέρει ασφάλεια στο ντόπιο πληθυσμό.

Εάν έχεις ασφάλεια τότε μπορείς να κοιτάξεις τον άλλον στα μάτια και να δεις το πρόβλημά του.

Εάν δεν έχεις ασφάλεια θα τον κοιτάξεις φευγαλέα και τρομοκρατημένα.

Επομένως το πρώτο βήμα για την κοινωνία μας, για να μπορέσει να δει αυτούς τους ανθρώπους και να καταλάβει το πρόβλημά τους είναι να μπορέσει το κράτος να προσφέρει ασφάλεια.

Είναι αυτό το οποίο έχασε το κράτος στη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα το 2007 – 2008. Είναι αυτό που χάνει σήμερα το κράτος και σε άλλες περιοχές όπως  στην περιοχή γύρω από το Πεδίο του Άρεως. Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων που έχουν εγκατασταθεί εκεί, δεν υποβάλλουν αίτηση για άσυλο, είναι παρανόμως διαμένοντες στη χώρα, δεν έχουν χαρτιά και δεν μπορούν να επιστρέψουν στις πατρίδες τους, διότι αυτές είναι συνήθως κατεστραμμένα κράτη και η αστυνομία απέχει.

Και εδώ συμβαίνει το οτιδήποτε άλλο κακό που μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενο Χ.Α. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε. Ενώ τις αστυνομικές υπηρεσίες οφείλει να τις παρέχει μόνο το κράτος και οι κρατικοί φορείς είναι εκείνοι που μπορούν να ασκήσουν νόμιμη βία, το ρόλο της αστυνομίας αναλαμβάνει η Χ.Α.

Αλλά ας πάμε στο καθ΄ εαυτό φαινόμενο των παρανόμως εισερχομένων.

Οι παρανόμως εισερχόμενοι ανήκουν σε δύο ομάδες. Είναι εκείνοι οι οποίοι είναι εν δυνάμει πρόσφυγες και είναι και εκείνοι που είναι οικονομικοί μετανάστες.

Και οι δύο ακολουθούν παράνομους τρόπους εισόδου στη χώρα γιαυτό και τους αποκαλούμε παρανόμως εισερχόμενους.

Από αυτούς η πλειοψηφία  σήμερα είναι εν δυνάμει πρόσφυγες Σύριοι και λιγότεροι από άλλες χώρες, όπως την Παλαιστίνη, το Ιράκ, τη Σομαλία, χώρες οι οποίες είναι ουσιαστικά διαλυμένες, και είναι βέβαιο ότι εάν υποβάλλουν αίτηση για άσυλο, θα πάρουν άσυλο.

Υποβάλλουν αίτηση για άσυλο;  Η απάντηση είναι Όχι.

Δεν υποβάλλουν αίτηση για άσυλο διότι βλέπουν την Ελλάδα απλώς ως ένα σκαλοπάτι στη πορεία τους για τις βόρειες χώρες της Ευρώπης. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός τους. Οπωσδήποτε οι συνθήκες είναι καλύτερες από τη χώρα τους, ή από τη χώρα από την οποία προήλθαν, αλλά δεν είναι ο τελικός προορισμός τους.

Αυτό είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό με τους Σύριους. -Εδώ θα αναφερθώ στη φράση της τότε Αναπλ. Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής κας Χριστοδουλοπούλου, η οποία αναφερόμενη στους πρόσφυγες χρησιμοποίησε τη φράση «…εξαφανίζονται…», η οποία κανονικά δεν έπρεπε να λεχτεί, αλλά ανταποκρίνεται σε μια πραγματικότητα.-

Δηλαδή είναι γεγονός ότι ένας μεγάλος αριθμός των παρανόμως εισερχομένων, έχει βρει ήδη τα δίκτυά του για να μπορέσει να φύγει να πάει σε άλλες χώρες.

Εδώ είναι ο ρόλος του Ελληνικού κράτους, να μπορέσει να πιάσει αυτά τα δίκτυα. Μιλάμε για τεράστια ποσά. Όσο για το μέγεθος των ποσών, παραθέτω το περιστατικό της δημοσίευσης τυχαίως στον τύπο, -διαρροές από μαγνητοφωνημένες συνομιλίες- του περίφημου έγκλειστου στις φυλακές, μεγαλοεγκληματία Βλαστού, ο οποίος συζητώντας με κάποια φίλη του έλεγε «που θα επενδύσω τα χρήματά μου;», και αυτός της έλεγε «είναι απλό, πρέπει να πάρουμε ένα καράβι γρήγορο και να μεταφέρουμε κόσμο από την Τουρκία στην Ελλάδα, έχει πολλά λεφτά η υπόθεση». Για να το λέει αυτό το πράγμα ο Βλαστός καταλαβαίνεται πόσα χρήματα κινούνται από πίσω.

Το κακό είναι ότι με το πέρασμα του χρόνου έχουμε περάσει ένα κακό μήνυμα προς τα έξω.

Γνωρίζουμε όλοι πως κινούνται τα δίκτυα σήμερα, ο καθένας έχει τη δυνατότητα να πληροφορεί και να πληροφορείται τι γίνεται.
Μην έχουμε στο μυαλό μας τον «καημένο» εκείνον ο οποίος μπαίνει μέσα σε ένα καράβι και «καραβοτσακισμένος» φτάνει στην Ελλάδα μη έχοντας «που τη κεφαλήν κλείνει». 
Σας διαβεβαιώνω ότι η συντριπτική πλειοψηφία έχει κινητά νέας τεχνολογίας, επικοινωνεί με τα κινητά νέας τεχνολογίας και με τα κοινωνικά δίκτυα, ενημερώνεται και πληροφορεί αμέσως «έφτασα εδώ… είμαι εδώ… με πηγαίνουν εκεί… κλπ». 
Είναι φυσιολογικό όταν σου δίνει η τεχνολογία αυτή τη δυνατότητα σε φτηνό τρόπο.

Το κακό μήνυμα λοιπόν το οποίο περνάει δυστυχώς τον τελευταίο καιρό είναι ότι η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε μία χώρα από την οποία μπορείς να κοιτάξεις και να δεις πως θα ετοιμάσεις τα επόμενα βήματά σου για το εξωτερικό.

Αυτό σημαίνει ότι μέχρι πριν λίγο καιρό, η εντύπωση που υπήρχε ήταν ότι, για να έρθει κάποιος στην Ελλάδα έπρεπε να έχει διασφαλίσει τα βήματά του, δηλαδή, έπρεπε να είχε βρει τον λοθροδιακινητή του από την Τουρκία, ο οποίος θα τον οδηγούσε σε ένα ξενοδοχείο στην Ελλάδα, από εκεί θα τον έπαιρνε και θα τον πέρναγε με κάποιο τρόπο στις χώρες της δυτικής Ευρώπης, με σκοπό να πάρει τα χρήματα ο λαθροδιακινητής όταν ολοκληρωνόταν όλη αυτή η διαδικασία. 
Από πίσω υπήρχε και ένα ολόκληρο σύστημα, με το οποίο γινόταν η πληρωμή των λαθροδιακινητών. (Π.χ. Εγώ ως υποψήφιος για να πάω στη Σουηδία, έβρισκα το δίκτυο του λαθροδιακινητή, έβρισκα και τον ενδιάμεσο που θα του έδινα τα χρήματα και όταν πατούσα το πόδι μου στην Ελλάδα έστελνα ένα κωδικοποιημένο μήνυμα στον ενδιάμεσο, -«δώστου το 1/3 των χρημάτων»-, όταν έπαιρνα το διαβατήριο στα χέρια μου ή το εισιτήριο για τις χώρες της δυτικής Ευρώπης, έστελνα το δεύτερο κωδικοποιημένο μήνυμα, -«δώστου πάλι λίγα χρήματα»-. Όταν ολοκληρωνόταν η διαδρομή του έλεγα -«δώστου και το τρίτο τμήμα των χρημάτων»-).

Μέχρι πρότινος έτσι λειτουργούσαν αυτά τα συστήματα.

Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει σπάσει. Δηλαδή, ενώ για να φτάσει κάποιος στην Ελλάδα έπρεπε να έχει προετοιμάσει τα επόμενα βήματά του, τώρα έχει περάσει η εικόνα ότι μπορείς να έρθεις στην Ελλάδα και από την Ελλάδα να προετοιμάσεις τα βήματα για να πας σε άλλες χώρες του εξωτερικού.

Αυτός είναι και ο λόγος της μεγάλης αυξήσεως του αριθμού των παρανόμως εισερχομένων τα τελευταία χρόνια.

Έτσι, οι κοινωνίες των νησιών κυρίως, αντιμετωπίζουν μεγάλο πρόβλημα γιατί έχουν αλλάξει και τα δίκτυα αυτών των λαθροδιακινητών.

Διότι πρώτα ο λαθροδιακινητής σε έπαιρνε και σου έδινε το πλήρες πακέτο, (Ελλάδα – τρένο Σκόπια ή αεροπλάνο για τη Γερμανία ή για τη Σουηδία κοκ, διαβατήριο - εισιτήριο). Αυτό στοίχιζε από 5.000 μέχρι 10.000 ευρώ.

Τώρα σου λέει 1500 μέχρι 2000 ευρώ και πας στην Ελλάδα.

Που είναι η Ελλάδα;

Να!   Είναι εκείνο το νησί απέναντι.

Δεν είναι τυχαίο ότι τα νησιά εκείνα τα οποία έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα μεγάλα νησιά τα οποία είναι ορατά από την απέναντι Τουρκική ακτή.

Έτσι έχει πέσει η ταρίφα και έχει πάει στα 1500 – 2000 ευρώ, αλλά με αυτό τον τρόπο το πρόβλημα περνάει πλέον στην ελληνική κοινωνία.

Οι κοινωνίες των νησιών απέναντι από την Τουρκία δοκιμάζονται αγρίως.

Στα λιμάνια αυτά, όπως παρατηρούμε γίνεται ο κακός χαμός από κόσμο ο οποίος περιμένει απλώς να ταυτοποιηθεί και να περάσει τις κανονικές διαδικασίες.

Από την άλλη, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει η αναγκαία υποδομή για να μπορέσει να διαχειριστεί όλο αυτόν τον κόσμο, αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει. 
Για να στηθεί και να λειτουργεί σωστά μια τέτοια υποδομή αύριο το πρωί π.χ. για να τοποθετηθούν 400 – 500 άτομα, θέλουν τρεις έως τέσσερις μήνες για να εκπαιδευτούν.

Τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά, η ελληνική κοινωνία αυτή την εποχή είναι προφανώς προσηλωμένη στην οικονομική κρίση, αλλά κατά την άποψή μου το μεταναστευτικό, οι ροή των παρανόμως εισερχομένων στη χώρα μας, θα είναι ένα επόμενο μεγάλο πρόβλημα, το οποίο σίγουρα θα το δούμε μελλοντικά στα σπίτια μας.  

Γιάννης Ντούρμας