Εκτός των άλλων, διατάσσει να αφαιρεθούν όλα τα δημοσιεύματα και να αναρτηθούν νέα κείμενα με φράσεις που το ίδιο (το δημόσιο πρόσωπο) υποδεικνύει (γουστάρει) και ταυτόχρονα απαγορεύει μελλοντικά άλλα τέτοια δημοσιεύματα κλπ, κλπ...
Μάλιστα, στις τελευταίες δημοτικές εκλογές και για κάποιο καιρό συμπορεύτηκαν σε ένα κοινό αγώνα, ήταν μαζί... και τώρα βρίσκονται απέναντι.
Όμως, ας μη βιαστούμε να απαντήσουμε… λέγοντας ότι πρέπει να προστατεύεται η τιμή και η υπόληψη του καθενός… Για τους δημότες όμως προκύπτουν διάφορα ερωτηματικά, όπως:
Κατά πόσο ένα δημόσιο κείμενο, από τα πολλά που έχουν αναρτηθεί μέχρι σήμερα, με δυσφημιστικές αξιολογικές κριτικές που γίνονται σε πρόσωπα κατά την άσκηση εξουσίας, μπορεί να θεωρηθεί επιλήψιμο;;
Μια εξώδικη επιστολή δεν δίνει την εντύπωση ότι πιθανολογείται πως η προσφυγή σε δίκη θα κερδηθεί, ή πιθανολογεί αποκλειστικά τον επικείμενο κίνδυνο ενόψει των εκλογών;;
Κι αν τελικά στη δίκη κριθεί ότι τα δημοσιεύματα δεν είναι δυσφημιστικά (κατά του δημοσίου προσώπου), η εξώδικος επιστολή δεν έχει πλήξει ανεπανόρθωτα την ελευθερία της έκφρασης;; ...Διότι τελικά την "δυσφήμιση" την κρίνουν όσοι είναι σε θέση να το πράξουν”.
Επίσης, η με την εξώδικο επιστολή απαγόρευση μελλοντικών δημοσιευμάτων δεν αποτελεί ένα κομψό στρατηγικό και αποτελεσματικό εργαλείο -αποθάρρυνσης, εκφοβισμού και φίμωσης- προληπτικής λογοκρισίας… προ των εκλογών;;
Κινδυνεύει το δικαίωμα στην προσωπικότητα από ανεπανόρθωτη βλάβη;;
Δεν έχει πρόσβαση το πρόσωπο αυτό σε άλλα φιλικά προσκείμενα μέσα για να απαντήσει;;
Ωστόσο, κάθε πρόσωπο που αποφασίζει να εκτεθεί στη δημόσια σφαίρα, θα πρέπει να γνωρίζει ότι είναι υποχρεωμένο να ανέχεται την αξιολογική κριτική ακόμη και με δυσμενείς χαρακτηρισμούς και ο βασικός κανόνας για τα πρόσωπα που ασκούν δημόσια εξουσία είναι ότι ο κύριος τόπος αντίκρουσης προσβολών της προσωπικότητάς τους είναι ο δημόσιος διάλογος και όχι τα δικαστήρια.
Η λογική αυτή (του δημόσιου διαλόγου) δικαιολογείται όχι μόνο από την οικειοθελή του είσοδο σε μια αρένα αυξημένης κριτικής, αλλά και από την ευκολότερη και μεγαλύτερη πρόσβαση που έχει στα ΜΜΕ προκειμένου να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Εκτός αν εδώ έχει πάψει να υφίσταται αυτή η σφαίρα του δημόσιου διαλόγου και έχουμε επιστρέψει σε σκοτεινές εποχές αυταρχικών καθεστώτων, όπου ο λόγος περιορίζεται ή ποινικοποιείται όταν ενοχλεί τους κρατούντες.
Π.χ. (Στην εποχή της “χούντας” ο δημοσιογράφος ήξερε τι δεν μπορεί να γράψει, ήξερε όμως και τις συνέπειες αν στραβοπατούσε. Το πιο άνετο τότε ήταν να πήγαινε με τις υπό δημοσίευση σελίδες του, να πατήσει μια σφραγίδα έγκρισης ο τότε αρμόδιος “ο κύριος Βρυώνης ο Συνταγματάρχης" και μετά έφευγε... οπότε οι σελίδες του ήταν εγκεκριμένες και δημοσιεύσιμες).
Στην προκειμένη περίπτωση, έχω την άποψη ότι οι εξώδικες επιστολές δεν ενώνουν, αντίθετα δημιουργούν φανατισμό και οξύτητα... και δυστυχώς πάμε για εκλογές με οπισθοδρομικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, που δεν έχουν ούτε ψύχραιμο, ούτε προοδευτικό, ούτε δημοκρατικό χαρακτήρα... από τους επίδοξους να διοικήσουν ένα τόπο, που σήμερα διαχειρίζονται την ανυπαρξία τους σε διάφορα ζητήματα χωρίς να τα καταφέρνουν ούτε στην απλή διαχείριση της καθημερινότητας
Ντροπή για τον τόπο μας... τον κατάντησαν ένα απέραντο δικαστήριο!!
Συνεχίστε κύριοι, βαδίζετε σε καλό δρόμο, σύντομα πλησιάζετε στο STOP.
Τώρα θα μου πείτε γιατί τα λες όλα αυτά;;
Η απάντηση είναι απλή. Επειδή και σε μένα εστάλη παρόμοια επιστολή, για ανάλογο δημοσίευμα, δημοσίου ενδιαφέροντος με αξιολογική κριτική, από το "ενιαίο γραφείο αποφάσεων και παρακολούθησης" το οποίο επικουρείται από "μισθωμένους κονδυλοφόρους" της αυλής του "Σουλτάνου", που προσπαθούν να μετατρέψουν την δημόσια πολιτική και αξιολογική κριτική σε δικαστικές διώξεις. Για αυτή την επιστολή που στόχο είχε την "φίμωση" της διαφορετικής φωνής, η οποία μου εστάλη από το παραπάνω γραφείο, ανταπάντησα επωνύμως και ενώ ζήτησα διευκρινίσεις και εξηγήσεις με αίτησή μου, (προς το γραφείο αυτό), η οποία αίτηση καταχωρήθηκε κανονικά και με αριθμό πρωτοκόλλου, αγνοήθηκε παντελώς και ουδέποτε απαντήθηκε.
Φαίνεται ότι "οι παροικούντες στην αυλή του Σουλτάνου" αρέσκονται μόνο σε "χειροκροτητές" δημότες, ενώ όσοι τολμούν να κρίνουν δημόσια και να ξεσκεπάζουν την ανικανότητά τους, γίνονται ενοχλητικοί γι' αυτούς και άμεσα μπαίνουν στο στόχαστρο οπότε στη συνέχεια τελούν υπό "διωγμό".
(Υ.Γ.) Με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός και για την ιστορία της υπόθεσης παραθέτω μία απόφαση του ΕΔΔΑ, ...προς ενημέρωση"
Καραγκιόζης" και "επίορκος" ο δικαστής, ήταν οι φράσεις του τότε δημοσιεύματος.
Σε άρθρο στον τότε τοπικό τύπο της Χαλκίδας της δημοσιογράφου από την Χαλκίδα Αλεξάνδρας Κατραμή τον Απρίλιο του 2001, αποκάλεσε συγκεκριμένο δικαστή ως "καραγκιόζη" και "ότι παραβιάζει τον όρκο του".
Ενώ καταδικάστηκε από τα ελληνικά δικαστήρια, προσέφυγε στο ΕΔΔΑ, όπου και δικαιώθηκε.
Το Δικαστήριο αποφάνθηκε τότε ότι οι συγκεκριμένες φράσεις της δημοσιογράφου ήταν αξιολογικές κρίσεις, όχι δυσφήμιση.
Επίσης το Δικαστήριο έκρινε ότι οι δικαστές είναι δημόσια πρόσωπα και επομένως είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται σε μεγαλύτερο βαθμό από έναν απλό πολίτη τον έλεγχο και την κριτική.
Στην τότε υπόθεση, το επίδικο δημοσίευμα περιείχε προκλητικές εκφράσεις οι οποίες περιείχαν µία δόση υπερβολής, κυρίως εάν ληφθεί υπόψη ότι στόχο είχαν έναν δικαστικό λειτουργό, δυνάμενες, έτσι, να έχουν αρνητικές συνέπειες όσον αφορά την επαγγελματική εικόνα του αλλά και την εμπιστοσύνη των πολιτών στην εύρυθμη λειτουργία της δικαιοσύνης.
Γιάννης Ντούρμας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου